Doemdenken?

De laatste maanden word ik steeds pessimistischer over de toekomst van ons mensen. De aarde zal wel blijven voortbestaan op de een of andere manier, maar ons bestaan lijkt mij steeds minder zeker. Zowel vanwege de rampen die al zichtbaar zijn door het veranderende klimaat als ook de vele oorlogen, de religieuze strijd die intenser lijkt te worden en de verharding in de harten van mensen. Is dit doemdenken?

Vanaf mijn 24ste ben ik acht jaar intens betrokken geweest bij een spirituele organisatie omdat ik geloofde in de slogan ‘verander de wereld, begin bij jezelf’. De oprichter, Dadi Lekhraj, heeft rond 1900 visioenen gekregen van de destructie van deze wereld en dat de oplossing is om je altijd Shiva (God) te herinneren zodat je na de destructie in de Gouden tijd kan komen. Wat hij zag was dat de destructie veroorzaakt werd door natuurrampen en religieuze oorlogen, met name tussen de christenen en de moslims. Het was zaak om je daarop voor te bereiden. Omdat er een datum genoemd werd die vrij dichtbij lag, gaf mij dat veel spanning. Ik was bang niet genoeg tijd te hebben. Dat gaf een enorme druk.

Toen ik besloot uit deze beweging te stappen, was dit moeilijk. Alleen al om deze reden. Ik was niet klaar voor de destructie en hoe kon ik nog een relatie hebben met God zonder nog naar de Brahma Kumaris te gaan? Omdat ik daar geen antwoord op had, maar wel zeker wist dat ik een ander pad te gaan had, besloot ik dit te parkeren en vertrouwen te hebben dat ik op het juiste moment hierop antwoorden zou krijgen.

In de jaren die volgden kreeg ik steeds meer antwoorden en ging ik ook begrijpen wat de betekenis is van deze periode in mijn leven. Daarbij werd ik mij steeds meer bewust van mijn helderziende en heldervoelend vermogens. Hoe sterker mijn licht en liefde werd, hoe sterker er met duisternis op mij gereageerd werd. Er waren krachten in mensen die mij wilden vernietigen. Die het licht en de liefde niet konden verdragen. Een strijd tussen licht en donker die wel een aantal jaren geduurd heeft.

Met de tijd leerde ik te aanvaarden dat dit mijn pad is. Dat ik dit meemaak omdat het mij oefenmateriaal geeft, zodat ik kan leren standvastig te blijven bij mijn eigen kern ongeacht dat wat ik vooral energetisch naar mij toe kreeg en krijg. Het kon voelen als oorlog, als geweld, onderdrukking en soms ook als marteling gezien de fysieke pijnen die ik regelmatig leed.

De God, die in de tijd van de Brahma Kumaris, een bron van liefde, stilte, vrede en wijsheid buiten mij was, veranderde gaandeweg in een vitale roodgouden energie die door mijn lichaam stroomt en die ik ben als ik het leef.

In deze fase van mijn leven, nadat ik jaren noodgedwongen naar binnen gericht was, is er weer ruimte voor het nieuws. Via verschillende kanalen hoor en lees ik over de conditie van de mensheid en de natuur. Van heel dichtbij vertelt een vluchteling mij keer op keer zijn visie op moslims en de islam. Over de dictatuur, over genocide. Het lijkt veel erger dan ik gewild had dat het was en is tegelijk een bevestiging van alles wat ik ervaren en ‘gezien’ heb in de jaren van inkeer.

De illusie dat ik de wereld kan redden heb ik opgegeven. Ik kan niemand veranderen. Er zal gebeuren wat waarschijnlijk onomkeerbaar is. Wat ik wel kan is zorgen dat ik onder alle omstandigheden de liefde en vrede in mijn hart kan bewaren. Het leven geeft mij situaties waarin ik kan zien wanneer mij het lukt om mededogend te zijn en wanneer niet. Voor mij is dit het antwoord op dat wat er te gebeuren staat.