Er is niks mis met overlevingsmechanismen. Ze helpen je om de pijn niet te voelen die ooit te groot was om te voelen en waar ook geen ruimte voor was om die te voelen. Overlevingsmechanismen zijn oplossingen die je bedenkt om je staande te houden in de situatie waarin je opgroeit. Het ene kind zal rebelleren, het andere kind zal heel gehoorzaam en lief worden, al naar gelang dat wat het meeste voordeel geeft.
De meeste volwassenen hebben als kind afgeleerd om te voelen. Ze hebben geleerd dat ze hun behoeften aan bijvoorbeeld warmte, aandacht of zorg, beter opzij kunnen zetten en dat ze veelal niet vervuld worden op de manier waarop zij ze graag vervuld zouden willen zien. De volwassenen uit hun verleden, herkenden de behoeftes niet die ze hadden en begrepen ze ook niet.
Overlevingsmechanismen werken als eelt. Het is een soort verharding, waardoor delen in jezelf afgesloten raken en waar je daardoor ook geen beschikking meer over hebt. Hoe dikker de eeltlaag geworden is, hoe lastiger het is om hem te herkennen en te erkennen; laat staan om te achterhalen waar het ooit begonnen is en wat de oorspronkelijke gevoelens en overtuigingen zijn, waar het ooit mee begonnen is.
Sommige overlevingsmechanismen sluiten zo perfect aan bij de maatschappij waarin je leeft, dat je een heel succesvol leven kunt leiden. Dat wat onderdrukt is en afgescheiden is geraakt in jezelf blijft aanwezig, hoe perfect je overlevingsmechanisme ook functioneert. Ze zullen aandacht blijven vragen in je leven en zichtbaar (willen) worden, in de vorm van problemen met partners, kinderen of collega’s, of door lichamelijke ongemakken.
Het bestaan zoekt altijd naar heelheid. De krachten van de aarde, het lichaam en de natuur richten zich telkens weer op genezing. Snijd je je in je vinger, dan zal het genezen. Zo zullen ook je overlevingsmechanismen aandacht blijven vragen, zodat je terug kunt keren naar je oorsprong, je heel-zijn.
© Wonieka A. Meuter
Ont-wikkelen naar heel-zijn 