Iemand wees mij erop dat de zegswijzen zijn: “Gekken en dwazen schrijven op deuren en glazen” en “Kinderen en dronkaards spreken de waarheid”?
Dat doe ik weleens vaker, er mijn eigen draai aan geven. Omdat ik weet dat ze een waarheid laten zien die niet gewenst is. Die te moeilijk of te pijnlijk is om serieus te nemen?
Maar op kinderen en dronkaards is het ook van toepassing. Die zijn ook ongevaarlijk en hoef je ook niet serieus te nemen 😜
Ik had gisteren veel spanning in mijn hoofd. De neiging is om er vandaan te gaan, want fijn is anders. Echter, als je erin gaan voelen, erin aanwezig kunt zijn, wil het nog weleens veranderen. Mij verzetten maakt het erger. De spanning werd helaas intenser tot bijna migraine.
Ik was even vergeten dat er een relatie kan zijn tussen spanningen in het hoofd en de buik. Alleen al doordat het hoofd zoveel aandacht vraagt kon ik dat niet bedenken.
Voelen in de buik en daarin aanwezig zijn bleek niet eenvoudig. Vanwege de pijn in het hoofd, maar ook vanwege het ‘dichte’ gevoel in mijn buik. Ik had er echt een tijd voor te zitten en geduldig met mijn liefdevolle aandacht zoveel mogelijk bij mijn buik te blijven. Hoe beter ik mijn buik kon voelen hoe minder de spanning in mijn hoofd. Ik voorkwam een migraine.
De psoas. Ik had er nog nooit van gehoord, laat staan dat ik door had hoe het ermee gesteld was en het effect ervan op bijna mijn hele leven. Minstens 50 jaar in ieder geval en niet alleen lichamelijk. De fysiologische details waar ik mijn ondervindingen op baseer vind je in de links onderaan deze blog.
Twee weken geleden kreeg ik intense pijn links in mijn onderrug. Ik kon nauwelijks lopen en bukken. In eerste instantie verwonderde het mij wel omdat ik al een hele tijd bezig was met ‘somatic education’ volgens de Feldenkreis methode, waar ik vooral veel baat had bij de bewegingen voor het bekken. Gelukkig had ik daardoor mogelijkheden om rustige bewegingen te blijven doen en te onderzoeken waar nu precies de pijn zat en wanneer het pijn ging doen.
In Feldenkreis is de intentie steeds om pijnvrij zachte bewegingen te maken en ervan te genieten. Aanvankelijk leek dat onhaalbaar met een pijnlijk, verstijfd lichaam en deed ik al gauw te veel. Je best doen, hard werken en controle willen houden leer je niet zomaar af. Naarmate ik langer bezig was en mij steeds meer ging verdiepen in de achterliggende visie van Feldenkreis, raakte ik er steeds meer van doordrongen hoe belangrijk het is om minieme bewegingen te maken. Dus lag ik op mijn rug of zij de allerkleinste bewegingen te maken in mijn bekken en kon ik alle spieren voelen die erin betrokken waren. Tot in mijn nek. Uren achtereen als een meditatie. Ik voelde mijn bekken zachter worden en warmer.
Een paar dagen ging ik hiermee door. Het hielp, maar niet volledig. Wel ontdekte ik hierdoor een pijn in mijn lies die bleef. Dat zette mij ertoe op te zoeken welke spieren en organen er onderin het bekken zitten. Allereerst kwam ik bij de bekkenbodemspieren uit. Tot een artikel over de psoas mijn aandacht trok, hoewel ik er nog nooit van gehoord had.
De Iliopsoas voluit geschreven, bevindt zich tussen de onderzijde van de wervelkolom en de bovenkant van het dijbeen, dicht op het heup bot en verbindt je romp met je benen. Het zorgt mede voor balans, mobiliteit en flexibiliteit. De psoas ligt tegen de nieren en bijnieren aan. Die glijden als het ware over de spier als je deze beweegt. Je blaas en ingewanden liggen voor de psoas. Als de psoas strak gespannen is heeft dat zijn effect op die organen. Die hebben minder ruimte om te functioneren.
De psoas wordt ook wel onze stress spier genoemd. Wanneer wij stress ervaren en ergens van schrikken dan trekt deze spier zich samen om vervolgens over te gaan tot actie. Niet alleen stress zorgt voor stijfheid in deze spier, maar ook weinig beweging zorgt ervoor dat de psoas stijver wordt. Wanneer de psoas zich samentrekt, verkorten deze zich en trekt de onderrug hol. De psoas reageert niet alleen op stress, maar slaat ook de onderliggende emotie op.
Een verkrampte psoas kan dus de achterliggende oorzaak zijn van diverse klachten zonder dat professionals in de gaten hebben dat het met de psoas te maken heeft. Doordat de psoas zo sterk reageert op stress en daarmee ook trauma opgeslagen kan hebben, kan het al op jonge leeftijd verkrampt zijn geraakt.
Mij raakte het lijstje met klachten omdat ik de meeste al als jong kind had en nooit echt opgelost zijn gedurende mijn leven ondanks lichaamswerk en meditatie. Beide manieren die mij wel geholpen hebben om pijnlijke ervaringen uit het verleden helemaal te doorvoelen.
In mijn leven is de energetische stress, die volgens mij de oorzaak is van de verkramping in de psoas en begonnen is in mijn kindertijd, nooit opgehouden. Energetische stress is de stress die het lichaam ervaart door negatieve en afbrekende energie die anderen naar je uitzenden (meestal onbewust). Deze vorm van stress wordt door veel mensen niet herkend. Het vraagt oefening om te herkennen wat van jou is en wat niet (Is het wel van jou?). Door intuïtief ontwikkelen en meditatie ben ik mij hiervan bewust geworden.
Lezen over de psoas en de herkenning van de klachten die ik al mijn leven lang ervaar gaven mij een gevoel van opluchting. Als dit de oorzaak zou zijn dan zouden specifieke bewegingen via de Feldenkreis methode een verschil moeten maken. Ik vond deze uitgeschreven uitleg van de bewegingen en het bijbehorende filmpje. Het doen verlichtte niet alleen de pijn in mijn lies, maar ook de pijn in mijn onderrug die door de andere bekkenbewegingen niet verdween en nu wel. Voor mij een bewijs dat ik het juiste antwoord gevonden had op mijn klachten.
In het filmpje van Cynthia Allen over chronische pijn legt zij uit hoe chronische pijn vast is komen te zitten in het lichaam en wat de reden is dat Feldenkreis beoefening hier verandering in aan kan brengen. Het is een manier om oude reactiepatronen in de spieren te vervangen door nieuwe. Het is wat ik ervaar en ik vind het hoopgevend.
Voor meer achtergrond informatie over de psoas:
Deze tekst ken ik al minstens 15 jaar. Het voelde toen als waar aan. Vele ervaringen rijker met het leven van licht en liefde zie ik het nu anders.
Licht is niet iets om bang voor te zijn, noch het leven van licht. Tenzij… je bang bent voor de duisternis…
Licht maakt de duisternis zichtbaar. Zowel in jezelf als in anderen. Duisternis betekent dat je jezelf onder ogen hebt te zien, waarin je gekwetst bent of waarin je eigenlijk zou willen dat je anders bent dan je bent.
Want als je dan je eigen duisternis helemaal onder ogen gezien hebt en doorleeft, is je licht heel intens. Het zal alles zichtbaar maken, zowel bij jezelf als bij anderen. Dat zal niet meteen maken dat je daarmee anderen toestemming geeft hetzelfde te doen. In ieder geval zullen de meesten in eerste instantie geconfronteerd worden met hun duistere onbelichte kanten.
Als je je eigen licht laat schijnen, of liever gezegd je licht bent, ben je groots. Want dan ben je ook niet meer bang voor onvolmaaktheid.
Op de lagere school heb ik een verhaaltje geschreven over de zon die achter de wolken verdwenen was en dat hij weer tevoorschijn zou komen.
Laatst kwam dit in mijn herinnering, omdat ik de zon een mooie metafoor vind voor wat er speelt in mijn leven. Ik ben de zon, die warmte is en licht, die verlicht, zoals een zon dat doet. Meerdere intense ervaringen gedurende mijn leven hebben mij dit duidelijk gemaakt. Echter, de zon wordt verduisterd door duistere krachten in mijn leven die niet willen dat ik die zon ben en leef.
Alleen, ik ben die zon. De verduistering, soms hooguit een donkere wolk die voor lange of korte tijd ervoor schuift, maar vaker nog een bijna totale zonsverduistering is iets wat gebeurt.
Het is een hele weg geweest om er achter te komen, ten eerste dat het gebeurde en vervolgens het herkennen en begrijpen. Ik heb de duisternis in volle omvang leren kennen. Dat was belangrijk voor mij. Want het helemaal kunnen zien, niet bang voor zijn en het in zijn volheid durven ervaren was nodig om de zon te kunnen zijn. De duisternis valt niet te verdrijven, daar kun je enkel licht op zetten. Beide bestaan en blijven.
Hoewel de verduistering nog steeds plaats vindt, is de zon makkelijker te voelen. Ik ben intens licht en liefde terwijl ik tegelijkertijd de verduistering ervaar.De metafoor helpt. En dan te bedenken dat ik als kind onbewust begreep wat er in mijn leven aan de hand was.
We leven in een wereld waarin alles maakbaar moet zijn. Ook in spirituele kringen wordt dit graag geloofd. Ik heb vroeger boeken gelezen als de Celestijnse belofte en geloofde in die visie. Alleen bleek het voor mij niet te werken. Dan kun je al gauw denken dat het aan jou ligt, dat je iets niet goed doet. Het heeft jaren geduurd voor ik er achter kwam waardoor dit soort mogelijkheden tot heling bij mij niet werkten. Ik wil je een inkijk geven in mijn verhaal zodat het je blik kan verruimen of herkenning kan geven.
Wat ik ga vertellen gaat over mijn moeder. Het blijkt nogal een taboe om het te hebben over de lelijke kanten van je moeder, over geen contact meer willen, over blij zijn als ze dood zou zijn of is. Ook bij menig hulpverlener. Want we willen niet dat het zo is. Ik ook niet. Maar wat als het wel zo is?
Het is voor mij een proces van jaren geweest om zicht te krijgen op wat er aan de hand is in mijn leven. Waardoor het kwam dat ik keer op keer kwijt raakte wat ik aan het opbouwen was. Het begon met er achter komen dat ik van kinds af aan de dingen van mijn ouders vertolkte. Iets wat veel kinderen volgens mij doen. Dat wat ik vertolkte werd gezien als iets van mij, dus werd ik bijvoorbeeld een tiran gevonden. Inmiddels weet ik dat het nooit aan het kind ligt.
Na mijn veertigste kwam ik er achter dat ik heldervoelend ben en dat het meeste van wat ik ervaarde niet van mij is, ook alle lichamelijke klachten als moeheid, migraine en darmklachten. Lang heb ik gedacht dat als ik maar genoeg licht en liefde zou zijn dat het dan niet meer binnen zou komen. Helaas bleek dat niet zo te zijn.
Ik zie mijn moeder inmiddels als een verborgen narcistische vrouw, die geen liefde heeft, nooit heeft gehad tijdens mijn leven, ook al heeft het een tijd anders geleken. Want moeders houden toch van hun kinderen? Mijn oplossing als kind was haar liefde geven. Zij had mij nodig. Was symbiotisch met mij en brak mij tegelijkertijd af. Onderhuids en subtiel, voor de omgeving niet zichtbaar waardoor je alleen komt te staan. Ik raakte afgesneden van mijn gevoel en wie ik ben. Gemaakt tot haar bezit, afhankelijk van haar. Alleen wilde ik dat niet, was er een weten in mij dat ik wilde volgen, zodat ik op zoek ging naar mezelf. Dat maakte haar boos. Ik moest zijn en blijven zoals zij wilde dat ik was. Symbiotisch met haar, zorgen voor haar.
Door mijn leven heen is het erger geworden, ondanks of misschien juist door geen contact te willen. Sinds mijn scheiding werd het nog erger. Omdat ze hem niet meer kon gebruiken? Ik zie het als een heel duistere (satanische) kracht die bezig blijft met mij af te breken. Voor mij is het satanisch als iemand gewetenloos is, geen verantwoordelijkheid wil nemen over wat diegene doet, over grenzen heen gaat, de schuld altijd bij de ander legt en denkt het te zeggen te hebben over anderen. Ze zijn in staat op afstand je leven te beïnvloeden, te manipuleren, vreemde dingen te laten gebeuren in je huis. Dit soort mensen stoppen niet.
Sinds drie weken geef ik het continu allemaal aan haar terug. Dat zie ik als enige oplossing, hoewel haar energetische reactie niet mis is. Waarschijnlijk omdat het aankomt, omdat het effect heeft op haar lichaam.
Ik vertel dit verhaal omdat je daardoor misschien meer zicht kunt krijgen op je eigen verhaal, in welke mate het overeen komt of niet. Niet om zielig gevonden te worden of om medelijden. Er valt natuurlijk veel meer over te zeggen. Mocht je naar aanleiding van mijn verhaal nog vragen hebben of eens willen praten dan sta ik daarvoor open.
Ont-wikkelen naar heel-zijn 