Don Quichot

“Ik zou het wel van de daken af kunnen schreeuwen, dat wat voor mij waar is en waar zelfs wetenschappelijke bewijzen voor zijn. Want het zou zoveel verschil maken als anderen het ook zo zouden doen. Zou de wereld er dan niet anders uit zien? Alleen, wie wil er meedoen?”

Wie herkent dit niet? Iedereen heeft weleens iets ontdekt in zijn leven of meegemaakt dat zoveel voordeel gaf, dat hij zou willen dat iedereen dat ook zou doen of begrijpen. Je ziet dat er iets loos is op je werk, op de school van je kind, de politiek of waar dan ook. Jij zou dat wel willen veranderen en het liefst willen dat die anderen veranderen. Dat ze het gaan begrijpen; dat ze er iets aan gaan doen.

Jarenlang heb ik zelf als een Don Quichot gevochten tegen windmolens om aan de kaak te stellen wat ik als verkeerd of onrechtvaardig zag. Daar ben ik jong mee begonnen en vrij lang mee doorgegaan, tot ik het patroon herkende. Toen duurde het nog een hele tijd voordat ik het kon laten en mij er helemaal vrij van gemaakt had. Dat kon ik pas nadat ik het volledig begrepen had. In dat proces heb ik vele schakeringen ervaren.

Het vechten tegen windmolens kostte mij veel energie. Putte mij uit. Mijn aandacht en bijna al mijn gedachten waren gericht op de ander of op de situatie. Daar lag het probleem. Als ik dat maar duidelijk kon maken. Mijn eigen aandeel vond ik lastig om te zien. Hoewel ik dat wel wilde zien, lukte me dat niet echt. Tijdens de jarenlange ont-wikkeling die ik doorgemaakt heb en waarin ik mijn persoonlijkheid tot in detail onderzocht heb, werd ik mij ervan bewust dat ik helder kon zien, maar dat het hart erin ontbrak. Dat ik afwees wat ik zag en dat ik dat veroordeelde. Alles wat ik in mij voelde als een afwijzing ging ik doorvoelen tot ik het kon aanvaarden zoals het was.

Ik dacht dat als ik me vrij gemaakt had van mijn pijn en emotionaliteit, dat anderen dan wel mee wilden doen. Ergens wilde ik het nog steeds doen voor de ander, de wereld. Maar die bleek daar niet op te wachten. Leegte en stilte volgden, zodat ik tot in al mijn vezels mijn leven, wie ik ben en wat ik allemaal waarneem, kon aanvaarden. Want ik kan alleen maar zelf leven hoe ik wil leven overeenkomstig mijn waarheid over het leven, ongeacht of andere mensen dat ook willen of niet. Misschien is het dan zo, soms is het zo, dat mensen zich erdoor aangesproken voelen en kortere of langere tijd mee willen lopen en deelgenoot willen zijn van de rijkdom ervan.

Don Quichot leeft nu in alle eenvoud, in overvloed. Geniet van het leven en laat anderen hun ervaringen opdoen, die ze blijkbaar op willen doen. En als er aan zijn deur geklopt wordt, dan doet hij open.

© Wonieka A. Meuter

I made an english translation for this blog. I am not very well in english, so excuse for the insufficient translation.

Don Quichot

“I would be able to shout from the rooftops that what is true for me and that I even can substantiate with scientific evidence. Because it would make much difference if others would do so. Would the world not look like otherwise? Only, who wants to join? “

Who recognizes this? Everyone has discovered something in his life or experienced that had given so much advantage that he wished everyone would do or understand. You can see that therse is something wrong at work, at the school of your child, politics or wherever. You would love to change and prefer others who want change. That they will understand, that they have something to do.

For years I myself as a Don Quixote fought windmills to denounce what I saw as wrong or unjust. I started at young age with it and fairly durable continued, until I recognized the pattern. Then it took a long time before I could completely let it go and totally be free from it. I could not until I completely understood. In that process I have experienced many shades.

Fighting against windmills cost me a lot of energy. Drew me out. My attention and almost all my thoughts were focused on the other person or the situation. There lay the problem. If only I could clearly make. My own part I found difficult to see. Although I wanted to see, I could not really. During the years of development that I’ve been through and after having examined my personality in detail, I became aware that I could see clearly, but it lacked the heart. I rejected what I saw and that I condemned. Everything in me that felt like a rejection, I continued to feel until I could accept it as it was.

I thought if I had made me free from my pain and emotionality, or that others were willing to do. Somewhere I still wanted to do for the other, the world. But that there was no waiting. Emptiness and silence followed, so I could accept into all my fibers my life, who I am and what I perceive. Because I can only live my life how I want to live according to my truth about life, whether other people that like it or not. Perhaps the time has come, sometimes it is so, that people be attracted by it. So they shorter or longer time want to walk along and want to share of the wealth.

Don Quixote now lives in simplicity, in abundance. Enjoy life and let others their experiences, they seem to want to do. And if there is a knock at his door, he does open.

© Wonieka A. Meuter